هفتاد و هشتم

اصلش اینه که وقتی دوری همه چیز کوچیک تر به نظر بیاد، اما از این دوری که من هستم همه چی رفته روی زوم هزار و پونصد و نمیدونم خیلی . خیلی. 

یعنی این همه ناله می کنیم هیچی درست نمیشه ها. هیچی.خراب تر میشه؟ نه خراب تر هم نمیشه. همون گهی که هست می مونه. هیچی اصلا. سری تکان میدهد و از کادر خارج می شود. کادری هم که درکار نیست.سرتکان میدهد و اینستاگرامش را ریفرش می کند.

نوشته بود برای رشد کردن باید هدف تعیین کرد و برای رسیدن به اون باید تلاش کرد. نگفت چجوری میشه اون هدف رو تعیین کرد خب. همین قدر تباه.

من هر ماه میخوام نوشتن کتابم رو شروع کنم و خب چند روز بعدش می فهمم فوران هورمون و این چیزا بوده خدارو شکر و فقط باید شل کنم تا تموم شه.

من میگم اصلا دنیای واقعی رو ول کنیم بمونیم تو همون مجازی. بی خطر و مجاز. حالا شما اون کبریت بی خطر تبریز رو می بردی زیر لحاف ت و روشنش میکردی باید سوابق مغزی اقوام و اجدادت رو بررسی کنن ببینن از این تمدن 2 هزار و خرده ای ساله ی داغون شده چقدرش پای اون ها بوده.

یعنی واقعا شما وقتی فکر می کنید تمدن چی اسکش هزار ساله داشتید دلتون قیلی ویلی میره و در زوایای مختلف تون عروسی برپا میشه؟ ببند در رو سوز نیاد دلاور. 

من دوسال پیش فکر نمی کردم این .بشم که هستم اون وقت دوهزار و پونصد سال پیش می نوشتن که من و تو بخونیم؟ کی گفت تکامل خوبه؟